இரவு மணி பன்னிரெண்டு - 2

 பகுதி – 2 : “சாபத்தின் தொடக்கம்”

கோட்டையின் அடுக்குமாடி அறைக்குள் மூன்று இளைஞர்களும் சிக்கிக் கொண்டிருந்தனர். கதவு தானாகவே மூடப்பட்டு விட்டது. சுவரின் மீது பழைய விளக்கு வெளிச்சம் ஆடியது. அந்த இடத்தில் காற்று கூட அடைக்கப்பட்டதுபோல குளிர்ச்சி.

முன் நின்ற பெண் உருவம் மெதுவாக எழுந்தாள். அவள் தலைமுடி தரையை எட்டும் அளவுக்கு நீண்டது. கண்களில் ஒளி மின்னியது. சிரிப்பில் கொடூரம் கலந்தது.

“நீங்க என்னை பார்க்க வரவில்லை… ஆனா நான் உங்களை காத்திருக்கிறேன் பல ஆண்டுகளாக. என் கதை சொல்லப்பட வேண்டிய நேரம் வந்துவிட்டது,” என்று அவள் குரல் இடிந்து ஒலித்தது.

மந்திர சத்தம்

விஜய் துணிவாகச் சொன்னான்:

“யார் நீ? இங்கே என்ன செய்றே?”

அவள் மெதுவாகக் கை உயர்த்தினாள். சுவரின் மீது ஒரு பழைய ஓவியம் உயிரோடு நிழல் போல ஆடியது. அந்த ஓவியத்தில் ஒரு ராஜா, ஒரு ராணி, இருவரின் நடுவே நின்ற ஒரு இளம் பெண். அப்படியே சில வினாடிகளில் ஓவியத்திலிருந்து மந்திர சத்தம் எழுந்தது – சங்கு ஊதுவது போல.

அவள் சொன்னாள்:

“நான் அந்த ராஜாவின் அரண்மனையில் வேலை பார்த்தவள். என் பெயர் மங்கையர்கரசி. மூன்று நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு இந்தக் கோட்டையின் சாபத்துக்குக் காரணமானவள் நான்.”

சாபத்தின் வரலாறு

அவள் கதையைத் தொடங்கினாள்.

அந்தக் காலத்தில் கோட்டையின் அரசன் வீரபாண்டியன். வீரத்தில் பெரியவன், ஆனால் கொடூரத்தில் யாரும் சமம் இல்லாதவன். அவன் அரண்மனையில் வேலை பார்த்தவர்களில் மங்கையர்கரசி – அழகும், குரலும் கொண்ட இளம் பெண்.

ஒருநாள் ராஜா அவளை விரும்பினான். ஆனால் மங்கையர்கரசி மறுத்தாள். அவள் ஏற்கனவே அரண்மனையின் காவலாளி ஒருவரை நேசித்திருந்தாள். அதனால் அவள் “அரசே, மன்னிக்கவும். நான் உங்களை திருமணம் செய்ய முடியாது” என்று சொன்னாள்.

அந்த மறுப்பு வீரபாண்டியனுக்குப் பெரிய அவமானமாகியது. அவன் கோபத்தில் மங்கையர்கரசியையும் அவள் காதலனையும் ஒரே இரவு கொன்று, அரண்மனைக்குள் அடக்கம் செய்துவிட்டான்.

அதன் பின் – அரண்மனை சாபமடைந்தது. ஒவ்வொரு பன்னிரெண்டு மணிக்கும் அந்த பெண்ணின் ஆன்மா குரல் எழுப்பும். சாபம் நீங்கும் வரை அவள் வாடிக் கொண்டிருப்பாள்.

தற்போதைய நிலை

அவள் குரல் நடுங்கியது:

“நான் யாரையும் துன்பப்படுத்த விரும்பவில்லை. ஆனா சாபம் என்னை கட்டியிருக்கிறது. பன்னிரெண்டு மணிக்கு அடுத்துப் போனவர்கள் எப்போதும் என் கதையில் சிக்கிக்கொண்டார்கள். இப்போ உங்களது வரிசை.”

கணேஷ் பயத்தில் நடுங்கினான். “நம்ம எதற்கும் காரணம் இல்லையே… ஏன் நம்ம சிக்கிக்கணும்?”

அவள் சிரித்தாள். “நீங்க மூவரும் விருந்தினர்கள் இல்லை. நீங்கள் தான் என் கதைக்கு சாட்சி. சாபம் கலைவதற்கான மூலக்குருதி உங்களுள் ஒருவரிடம்தான் இருக்கு…”

மூவரும் அதிர்ச்சியடைந்தனர்.

அடையாளம்

அவள் அருகே வந்து அருணின் முகத்தை நோக்கி凝 (凝 — retain Tamil sense) பார்த்தாள்.

“உன் கண்ணில் எனக்கு பரிச்சயம் தெரிகிறது. மூன்று நூற்றாண்டுகளுக்கு முன் என் காதலன் இருந்தான் அல்லவா? அவன் உயிர் என்னோடே சேர்ந்து போனது. ஆனால் அவன் வம்சம் இன்னும் உயிரோடு இருக்கு. நீ… அவன் வம்சத்திலிருந்தவன்!”

அருண் உடம்பெல்லாம் நடுங்கியது. “இது… சாத்தியமே இல்ல. நான் சாதாரண கிராமத்தவன் தான்.”

“இல்லை,” அவள் சொன்னாள். “உன் ரத்தம் அந்த வீர காவலனின் ரத்தம். அதனால் தான் இங்கே வர வைத்தது விதி. உன்னால்தான் சாபம் கலைகிறது.”

கொடிய காட்சி

அந்த நேரத்தில் சுவர் உடைந்து ஓர் காற்றுக் குமிழ் அடித்தது. தரையில் இருந்து எலும்புகள் தானாக மேலே எழுந்தன. மங்கையர்கரசி கைகளை உயர்த்தியவுடன் அந்த எலும்புகள் மனித உருவம் கொண்ட பேய்களாக மாறின.

விஜய், கணேஷ் இருவரும் பயத்தில் பின்னோக்கி ஓடினர். கதவு திறக்கவில்லை. சுற்றிலும் அந்த எலும்புப் பேய்கள் சூழ்ந்தன.

மங்கையர்கரசி குரல் முழங்கியது:

“இந்தக் கோட்டை ரத்தத்தை வேண்டுகிறது. சாபத்தை உடைக்க அருண் தனது இரத்தத்தை அர்ப்பணிக்க வேண்டும். இல்லையென்றால் உங்கள மூவரையும் எப்போதும் இந்த சுவர்களுக்குள் அடைக்கிறேன்.”

போராட்டம்

விஜய் தைரியமாகச் சொன்னான்:

“அருண் உயிரை எடுக்க உனக்கு உரிமை இல்லை. எதுவானாலும் நாம மூவரும் சேர்ந்து சாபத்தை உடைக்க வேற வழி கண்டுபிடிக்கலாம்.”

அவன் கையில் இருந்த மின்னல் விளக்கை அந்த எலும்புப் பேய்கள் மீது வீசினான். ஒளி கதிர்கள் மோதியவுடன் சில பேய்கள் சிதறி மாய்ந்தன.

கணேஷ் தரையில் கிடந்த கல் துண்டை எடுத்து ஒருவரை அடித்தான். உடனே எலும்பு சிதறியது.

ஆனால் மங்கையர்கரசி குரல் கோபத்துடன் முழங்கியது:

“நீங்க சாபத்திலிருந்து தப்ப முடியாது! இரத்தம் கசியாமல் இந்தக் கதவு திறக்காது!”

நெருக்கடி

அருண் வியர்வையில் மூழ்கினான். அவன் மனதில் ஒரே சிந்தனை:

“இது உண்மையா? நானே அவள் காதலனின் வம்சமா? எனக்காகவே இந்த சாபம் தொடர்ந்துதானா?”

விஜய் அவனைத் தள்ளி, “நீ எதுவும் செய்ய வேண்டாம். நம்ம கையைப்போட்டு வழியை கண்டுபிடிக்கலாம்” என்று சொன்னான்.

ஆனால் அதற்குள் அருணின் கையில் தானாக குத்திக் கொண்டது போல ரத்தம் சிந்தியது. மங்கையர்கரசி சிரித்தாள்.

“இதுதான் எனக்கு தேவை. உன் ரத்தத்தில்தான் என் விடுதலை.”

அறை முழுவதும் காற்று சுழன்றது. விளக்கின் தீ இரத்தம் தொட்டவுடன் பெரிய சத்தத்துடன் வெடித்தது.

திடீர் மாறுபாடு

ஆனால் எதிர்பாராத விஷயம் நடந்தது. மங்கையர்கரசி விடுதலை அடைவதற்கு பதிலாக – அவள் சிரிப்பு வேதனையான அலறலாக மாறியது.

“இது என்ன? என் உடல் எரிகிறது…!”

அருண் தன்னுடைய கையில் இருந்த பசும்புல்லை நினைத்தான். கிராமத்தில் இருந்து வந்தபோது அவன் எப்போதும் வழிபாட்டுக்குப் பயன்படுத்தும் பசும்புல் குத்திக் கொண்டு வந்திருந்தான். அது தான் அவன் கையில் இருந்தது. அந்த பசும்புல்லோடு கலந்த ரத்தம் – சாபத்தை முறியடிக்கக்கூடியது.

மங்கையர்கரசி துடித்தாள். எலும்புப் பேய்கள் அனைத்தும் சிதறின. அறையின் சுவர் பிளந்தது. காற்றின் அலறல் இடம் முழுக்க அதிர்ந்தது.

இறுதி தருணம்

மங்கையர்கரசி விழுந்தபடி புலம்பினாள்:

“என்னை மன்னிச்சுடுங்க… நான் விரும்பாமலே கொடிய பேயாகி விட்டேன். என் ஆன்மா இப்போ அமைதியடையுது.”

அவள் உடல் மெதுவாக புகையாய் கரைந்தது. அறையின் கதவு திறந்தது. மூவரும் பின்வாங்கி வெளியே ஓடினர்.

கோட்டையின் வெளியில் வந்தபோது – மணி அடித்தது ஒன்றரை மணி. மழை நின்றுவிட்டது. வானம் வெளுத்து பிரகாசித்தது.

அருண் சற்றும் சுவாசிக்க முடியாமல் விழுந்தான். விஜய், கணேஷ் இருவரும் அவனைத் தூக்கிக் கொண்டனர்.

அருணின் மனதில் ஒரு கேள்வி மட்டும் –

“இது முடிந்துவிட்டதா? அல்லது சாபம் இன்னும் எங்கேயோ பதுங்கி இருக்கிறதா?”