மர்மக் காடு
தமிழ்நாட்டின் தென் மலைத்தொடர்களின் அடிவாரத்தில், பசுமை நிறைந்த காட்டின் நடுவே “அருவிக்காடு” என்று அழைக்கப்படும் ஒரு இடம் இருந்தது. அங்கிருந்த சின்னஞ்சிறிய ஆற்றின் ஓசை கூட, இரவில் குருதியோடு கலந்து ஓடும் போல அச்சமூட்டும். மக்கள், அந்தக் காடை “பூதங்காடு” என்று பயத்தோடு அழைத்தனர்.
காலம் கடந்த பல தலைமுறைகளாக, அந்தக் காடுக்குள் சென்றவர்கள் சிலர் திரும்பவே வரவில்லை. சிலர் திரும்பி வந்தபோது, அவர்களின் மனம் சிதறிப் போய் பைத்தியமாகி விட்டனர். “இரவு பன்னிரெண்டு மணிக்குப் பின், காடு முழுக்க ஒரு பெண்ணின் குரல் கேட்கும்... அது அழுகையா? சிரிப்பா? யாரும் சரியாக சொல்ல முடியாது...” என்று கிராமவாசிகள் எச்சரித்தனர்.
காவல் அதிகாரி விஜயன்
மலைக்குக் கீழே இருந்த “ஆலங்குடி” கிராமத்தில், புதிய காவல் நிலையம் திறக்கப்பட்டது. அங்கு பணியமர்த்தப்பட்டவர் இன்ஸ்பெக்டர் விஜயன். அவர் தைரியசாலி, அறிவாளி. “பேய்கள் இல்லை, மிருகங்கள் தான் இருக்கின்றன” என்ற நம்பிக்கை கொண்டவர்.
ஆனால் அந்த ஊரின் முதியவர்கள் எச்சரித்தார்கள்:
“விஜயா… நீ எதை வேண்டுமானாலும் செய்யலாம், ஆனா பூதங்காட்டை சவால் பண்ணாதே. அது மனித சக்திக்கு அப்பாற்பட்ட இடம்.”
விஜயன் புன்னகையுடன் பதிலளித்தார்:
“உண்மை இருந்தால் அச்சமில்லை. பொய் இருந்தால் அதை நிரூபிக்கவேண்டும். நான் அந்தக் காடுக்குள் செல்வேன்.”
கிராமவாசிகளின் பயம்
ஒரு மாலை, கிராமத்தில் பதட்டம் ஏற்பட்டது. ஒரு மாடு மேய்த்த சிறுவன், காட்டுக்குள் சென்று காணாமல் போனான். பெற்றோர்கள் அழுகையோடு காவல் நிலையம் வந்தனர்.
“சார்… எங்களுடைய பையன் அருண்... இன்று பிற்பகல் வரை இருந்தான்... ஆனா மாலை வரல... காட்டுக்குள் பேய்குரல் கேட்டு சிக்கிட்டிருக்கான் போல... தயவு செய்து காப்பாற்றுங்க!”
விஜயன் உடனே ஒரு சிறிய குழுவை அழைத்தார் — உதவி காவலர் முரளி, கான்காணி சாமுவேல், மற்றும் இரண்டு கிராமத்தினர். அனைவரும் விளக்குகளும், ஆயுதங்களும் எடுத்துக் கொண்டு காட்டுக்குள் செல்வதற்குத் தயாரானார்கள்.
இரவின் பயணம்
காடு நுழைந்ததும், புழுதியும் பனியும் கலந்த காற்று அவர்கள் முகத்தில் மோதியது. பறவைகளின் குரல்கள் மெல்ல மாறி, இருள் அதிகரித்தது.
“சார்… இது நல்ல அறிகுறி இல்லை,” என்றார் சாமுவேல்.
“பயமுறுத்தும் கதைகள் கேட்டு பயப்படாதீர்கள். உண்மையை கண்டுபிடிப்போம்,” என்றார் விஜயன் உறுதியுடன்.
காலம் போனபோது இரவு ஆழ்ந்தது. மணி பத்தரை அடித்தது. பனி இன்னும் திணறியது. விளக்குகளின் ஒளியில் மரக்கிளைகள் பேய் கைகள்போல் அசைந்தன.
அப்போது திடீரென ஒரு மெலிந்த பெண் குரல் கேட்டது.
அது அழுகையைப் போலவும், ஒருவேளை பாடலைப் போலவும் இருந்தது.
“ஓ… எவ்ளோ அழகான சத்தமா இருக்கு…” என்று முரளி நடுங்கினார்.
ஆனால் விஜயன் கண்களைச் சுருக்கினார்.
“அது மனிதக் குரல். யாரோ நம்மை வழிதவற வைக்க முயற்சிக்கிறார்கள்.”
காணாமல் போன சிறுவன்
அந்தக் குரலைத் தொடர்ந்து அவர்கள் காடின் அடிவாரத்தில் ஒரு குளத்துக்கு வந்தனர். அங்கே ஒரு சிவப்புத் துணி மிதந்தது. அது அருணின் உடையிலிருந்து கிழிந்தது என்பது தெளிவானது.
“சார்… நம்ம பையன் இங்கதான் சிக்கிருப்பான்!” என்று கிராமத்தினர் அலறினார்கள்.
ஆனால் அப்போதே, குளத்தின் எதிரே நின்ற மரத்தின் பின்னால் ஒரு பெண்ணின் நிழல் தெரிந்தது. நீண்ட தலைமுடியுடன், வெண்மையான ஆடை அணிந்தவள். அவள் மெதுவாக சிரித்தாள்.
“பார்! பேய்!” என்று முரளி பின்வாங்கினார்.
ஆனால் விஜயன் துப்பாக்கியை எடுத்து முன்னேறினார்.
“யாராயிருப்பினும் வெளியில் வா! இல்லையெனில் சுடுவேன்!”
பெண் நிழல் ஒருசில நொடிகள் அசைந்தது. பிறகு பனியில் கரைந்தது போல மறைந்து விட்டது.
மர்மக் குரல்
அந்த தருணத்தில், காடு முழுதும் குரல் நிரம்பியது:
“நீங்கள் வந்த இடத்துக்குத் திரும்புங்கள்… இல்லையெனில் உங்கள் உயிரும் இங்கு புதையப்படும்...”
ஒவ்வொருவரின் இதயமும் அதிர்ந்தது.
ஆனால் விஜயன் மட்டும் சத்தமாகக் கத்தினார்:
“எந்த ஆவி இருந்தாலும் நான் அஞ்ச மாட்டேன்! அருணை கண்டுபிடிக்காமல் நான் திரும்ப மாட்டேன்!”
காடு முழுதும் அமைதி நிலவியது.
அந்த அமைதிக்குள், திடீரென சிறுவனின் குரல் தொலைவில் கேட்டது:
“அப்பா… அம்மா… காப்பாத்துங்க!”
அது உண்மையா? ஏமாற்றமா? யாருக்கும் தெரியவில்லை.
இரவு பன்னிரெண்டு
அவர்கள் குரலைத் தொடர்ந்து, காட்டின் நடுவே பழமையான வெண்கலக் கல்லறைக்கு வந்தார்கள். அதின் மீது சிவப்பு கறைகள் சிதறியிருந்தன.
“சார்… இது மனித கல்லறை இல்லை… சாபம்தான்!” என்று சாமுவேல் நெற்றியில் வியர்வையுடன் சொன்னார்.
அந்த நொடியில் கிராம மணிக்கொடி தொலைவில் பன்னிரெண்டு அடித்தது.
அதோடு, கல்லறைத் திறந்து, ஒரு வெண்மையான நிழல் வெளியில் எழுந்தது. அது முன்னர் பார்த்த பெண்ணின் உருவம். அவளது கண்களில் தீப்தியான சிவப்பு ஒளி.
அவள் சத்தமாகக் கத்தினாள்:
“இந்தக் காடை யாரும் தாண்டக் கூடாது… இரத்தம் தேவை… உயிர் தேவை!”
முழு காடு நடுங்கியது. மரங்கள் சாய்ந்து விழுந்தன. விளக்குகள் அணைந்து இருள் முழுவதும் ஆட்சி செய்தது.
விஜயனன் துப்பாக்கி நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது. முரளி தரையில் விழுந்தார். கிராமத்தினர் ஓடத் தொடங்கினர். ஆனால் விஜயன் மட்டும் தைரியமாக முன் நின்றார்.
அந்த பேய் உருவம் மெதுவாக அவரை நோக்கி வந்தது.
“அருண் எங்கே?” என்று விஜயன் முழங்கினார்.
பேய் சிரித்து, இருண்ட பனிக்குள் கரைந்தது.
அடுத்த நொடியில் சிறுவனின் குரல், கல்லறையின் அடியில் இருந்து:
“சார்… காப்பாற்றுங்க…”
Comments
Post a Comment