இரவு மணி பன்னிரெண்டு - 3

 பகுதி – 3 : “இரத்தத்தின் ரகசியம்”

மங்கையர்கரசி புகையாய் கரைந்தபோது, கோட்டையின் அடுக்குமாடி அறை அமைதியாகி விட்டது. ஆனால் அந்த அமைதி மூவரின் மனதில் இன்னும் பெரும் சஞ்சலத்தை ஏற்படுத்தியது.

அவளைப் பார்த்து பயமடைந்திருந்த விஜய் மெதுவாகச் சொன்னான்:

“சாபம் முடிஞ்சு போச்சு போல இருக்கே… ஆனா ஏன் எனக்கோ இன்னும் ஏதோ தொடங்கப்போற மாதிரி தோணுது?”

அருண் வலியுடன் கையைப் பிடித்துக் கொண்டான். அவன் கையில் இருந்த பசும்புல் இரத்தத்தோடு கலந்திருப்பது வித்தியாசமான ஒளியுடன் இன்னும் பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்தது.

மர்மக் குறியீடு

அவர்கள் மூவரும் அறையிலிருந்து வெளியே வந்தபோது, கோட்டையின் சுவரில் ஒரு புதிய குறியீடு ஒளிர்ந்தது. மூவரும் அதிர்ந்து பார்த்தனர். அது ஒரு வட்ட வடிவ சின்னம் – அதன் நடுவில் ரத்தத் துளி மாதிரி சிவப்பு ஒளி.

“இது முன்னாடி இல்லையே…” என்று கணேஷ் பீதியுடன் சொன்னான்.

அருணின் உள்ளம் பதட்டமடைந்தது. “இது என் ரத்தத்தோட சம்பந்தம் தான். அவள் சாபத்திலிருந்து விடுதலை அடைந்தாலும், இன்னும் ஏதோ ரகசியம் அந்த ரத்தத்தில இருக்கிறது போல.”

கிராம மூதாட்டியின் எச்சரிக்கை

அடுத்த நாள் காலை மூவரும் கிராமத்துக்குத் திரும்பினர். அங்கே ஒரு மூதாட்டி — எல்லாரும் அச்சம்மாள் என்று அழைக்கும் பெண் — அவர்கள் வந்ததும் கண்ணால் பார்த்து அதிர்ந்து போனாள்.

“நீங்க மூவரும் கோட்டைக்குள் போயிட்டீங்களா?” என்று அவள் கேட்டாள்.

விஜய் தலையசைத்தான். “ஆமாம், ஆனா நாங்கள் உயிரோட திரும்பினோம். அங்கிருந்த பெண் ஆன்மா விடுதலை அடைஞ்சு போச்சு.”

அச்சம்மாள் சற்றுநேரம் சிந்தித்து, “இல்ல… அது முடிவல்ல. அது தான் தொடக்கம். அந்த மங்கையர்கரசியின் ஆன்மா உங்களையே நம்பிச்சு போனது. ஆனா அவள சாபம் கலைந்ததுனால இன்னொரு உண்மை வெளிப்படப் போகுது.”

அருண் ஆவலுடன் கேட்டான்: “என்ன உண்மை?”

மூதாட்டியின் குரல் நடுங்கியது.

“மூன்று நூறு வருடத்துக்கு முன்னா வீரபாண்டியன் அந்தக் காவலாளியையும், அவன் காதலியையும் கொன்றப்போ, அவன் தன்னோட சாபத்தையும் விட்டான். அந்த சாபம் ரத்தத்தோட பிணைக்கப்பட்டதாம். அந்த காவலனின் வம்சத்தில் பிறந்தவர்கள் மட்டும் அந்த ரத்தச் சாபத்தை முடிக்க முடியும். நீயே அந்த வம்சத்திலிருந்து வந்தவன், அருணா.”

அருணின் மனதில் அதிர்ச்சி. “அப்படின்னா இன்னும் என்ன செய்யணும்?”

அச்சம்மாள் மெதுவாகச் சொன்னாள்:

“உன் ரத்தம் இன்னும் ஒரு இரகசிய கதவைத் திறக்கும். அந்த கதவு திறந்தால்தான் முழு உண்மை தெரிய வரும்.”

கோட்டையின் இரண்டாம் மர்மம்

அவர்கள் மூவரும் மறுநாள் மீண்டும் கோட்டைக்குள் சென்றார்கள். சுவர் மீது தோன்றிய வட்டச் சின்னத்துக்கு அருகில் அருண் கையை வைத்தான். ரத்தம் தொடந்த உடன் அந்த சுவர் குலுங்கி, இரகசியப் பாதை திறந்தது.

அந்த பாதை கீழே செல்கிறது. கல்லில் செதுக்கிய படிகள், சாம்பல் மூடிய காற்று. மூவரும் மின்னல் விளக்குடன் கவனமாக இறங்கினர்.

அங்கு ஒரு பெரிய குகை அறை இருந்தது. சுவர்கள் முழுக்க இரத்தக் கறைகள் போல. நடுவே ஒரு கல் மேடை. அதில் பழைய பித்தளை பெட்டி ஒன்று.

விஜய் ஆவலுடன் சொன்னான்:

“இந்த பெட்டிக்குள்ள தான் உண்மையோ?”

அருண் அதைத் திறக்க முயன்றான். ஆனால் பெட்டி திறந்தவுடனே அதிலிருந்து ஒரு குரல் எழுந்தது –

“இங்கே வரவேண்டாம்… ரத்தத்தின் ரகசியம் உங்களை அழிக்கும்.”

மூவரும் திடுக்கிட்டனர்.

மறைந்த உண்மை

பெட்டிக்குள் ஒரு பழைய ஆவணம் இருந்தது. ரத்தக் கறை படிந்த பத்திரம். அதில் வீரபாண்டியனின் கையொப்பம்.

அதில் எழுதப்பட்டிருந்தது:

“என் அரண்மனையை எதிர்த்தவர்களை அழித்துவிட்டேன். ஆனால் என் ஆட்சிக்கு எதிராக எழும் வம்சம், என்னோட இரத்தத்தையே சாபமாக்கும். அவர்கள் வாழும் காலமெல்லாம் என் ஆவி பழிவாங்கும். அந்தக் காவலனின் சந்ததியினர் என் ஆவியோட போராட வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருப்பார்கள்.”

விஜய் பத்திரத்தை வாசித்தவுடன் நடுங்கினான். “அப்படின்னா… இன்னும் வீரபாண்டியனின் ஆன்மா எங்கேயோ உயிரோட இருக்கிறதா?”

அச்சண்மையில் குகை முழுக்க நடுக்கம் ஏற்பட்டது. காற்று சுழன்று, எங்கிருந்தோ குரூர சிரிப்பு கேட்டது.

“நான் இன்னும் இங்கேயே இருக்கிறேன்…”

வீரபாண்டியனின் பேய்

அந்த சத்தத்துடன், குகையின் சுவர்களிலிருந்து கருப்பு புகை எழுந்தது. அந்த புகை மெதுவாக ஒரு உருவமாக மாறியது. கையில் வாளும், முகத்தில் கொடூர புன்னகையும். அது தான் வீரபாண்டியனின் பேய்!

அவன் குரல் இடித்தது:

“மங்கையர்கரசி சாபத்திலிருந்து விடுதலை அடைந்தாலும், என் சாபம் இன்னும் முடிவடையவில்லை. உன் ரத்தம் என்னை அழிக்க முடியும் என்று நினைக்கிறாயா, அருணா? இல்லை… உன் ரத்தமே என் சக்தி. நீயே என் பலி.”

அருண் பின்னோக்கி விலகினான். கணேஷ், விஜய் இருவரும் அவனைப் பாதுகாக்க முனைந்தனர்.

ஆனால் வீரபாண்டியனின் பேய் கையை உயர்த்தியவுடன், குகையின் சுவர் இடிந்து கற்கள் விழத் தொடங்கின. மண்ணும் புகையும் இடம் முழுக்க நிரம்பியது.

தப்பிக்க முடியாத சிக்கல்

மூவரும் ஓட முயன்றனர். ஆனால் குகையின் வாசல் தானாக மூடப்பட்டது. அவர்களைச் சூழ்ந்த புகை தீப்பொறி போல எரிந்தது.

விஜய் கத்தினான்:

“இப்போ நம்ம செய்ய வேண்டியது உன் ரத்தத்தை உபயோகிச்சு அவனை எதிர்கொள்வது தான்டா, அருண்!”

அருண் உள்ளம் குழம்பியது. “ஆனா என் ரத்தம் அவனுக்கு சக்தி கொடுக்கிறதுன்னா?”

வீரபாண்டியன் சிரித்தான்:

“ஆம்! நீ ரத்தம் சிந்தினால் நான் இன்னும் பலமாகிறேன்.”

அந்த நேரத்தில் அச்சம்மாளின் குரல் எங்கிருந்தோ ஒலித்தது.

“அவன் சொல்வது பாதி உண்மை. உன் ரத்தம் அவனுக்கு சக்தி தரும். ஆனால் அதே ரத்தம் தான் அவனை அழிக்கவும் முடியும். எப்படிச் சிந்திக்கிறாய் என்பதுதான் முக்கியம்!”

முடிவில்லா புதிர்

அருணின் உள்ளம் போராடியது. அவன் கையில் இருந்து சிந்தும் ரத்தம் தரையைத் தொட்டதும் சிவப்பு ஒளி பரவியது. வீரபாண்டியனின் பேய் அந்த ஒளியிலே சற்று தடுமாறியது.

விஜய், கணேஷ் இருவரும் ஒரே சிந்தனையில் சொன்னார்கள்:

“இது தான் வழி! உன் ரத்தத்தை பயமில்லாமல் தியாகம் பண்ணி அவனை எதிர்கொள்.”

அருண் மூச்சை இழுத்து, வாளைப் பிடித்தான். அவன் ரத்தம் வாளின் மேல் சொட்டியவுடன் – வாள் சிவப்பு ஒளியுடன் ஜொலித்தது.

வீரபாண்டியனின் பேய் கோபத்துடன் முழங்கினான்:

“என்னை எதிர்கொள்ள நீ தகுதியானவனா?”

அருண் பதிலளித்தான்:

“இது என் விதி என்றால், நான் அதை ஏற்றுக்கொள்கிறேன். என் ரத்தத்தாலே உன்னுடைய சாபம் முடிந்தாகும்!”

குகை முழுக்க ஒளி பரவியது. அடுத்த நொடியே – வீரபாண்டியனின் பேயும், அருணும் நேருக்கு நேர் மோதினர்.