இரவு மணி பன்னிரெண்டு - 4

 பகுதி – 4 : “இரவு மணி பன்னிரெண்டின் தீர்ப்பு”

அருண், விஜய், கணேஷ் மூவரும் இருண்ட குகையின் அடித்தளத்தை எட்டியிருந்தனர். வீரபாண்டியனின் ஆவி, மெதுவாக அவர்கள்முன் நிழல்போல் தோன்றியது. முந்தைய தலைமுறைகளின் குரல்களையும், துயரமிகு போர்க்களத்தின் ஒலிகளையும் சுமந்த காற்று அந்த இடத்தில் சுழன்றது.

“இரவு மணி பன்னிரெண்டு அடித்தவுடன், சாபத்தின் தீர்ப்பு நடைபெறும்,” என்ற குரல் குகை முழுதும் ஒலித்தது. அது ஒருவேளை மனிதக் குரல் போலவும், ஒருவேளை வானத்தின் இடியெனவும் கேட்டது.

இரத்தத்தின் மர்மம் வெளிப்படும் தருணம்

குகையின் நடுப்பகுதியில் பழமையான வெண்கலப் பீடம் ஒன்று இருந்தது. அதன் மேல் ஓரளவு காய்ந்த இரத்தக் கறைகள் இன்னும் ஜொலித்தன. அருணின் கையிலிருந்த வாள் — ரத்தத்தால் சிவந்திருந்தது. அந்த வாளே சாபத்தை முறியடிக்கக்கூடிய ஒரே ஆயுதம் என்பதை அவர்கள் புரிந்துகொண்டனர்.

வீரபாண்டியனின் ஆவி மெதுவாக பேசத் தொடங்கியது:

“என் பேராசையும், என் துரோகம் செய்த இரத்தமும், இந்த மண்ணை சாபத்தால் கட்டியிழுத்தது. இன்று உங்களது இரத்தத்தின் சத்தியம் மட்டுமே இந்தச் சாபத்தை முடிக்கக் கூடியது.”

அந்த வார்த்தைகள் கேட்டவுடன், அருண், விஜய், கணேஷ் மூவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தனர். எந்தவொரு உயிர்தியாகமுமின்றி விடுதலை கிடைக்குமா? இல்லை என்றால் ஒருவரின் இரத்தம் மட்டும்தான் தீர்வு தானா? என்ற கேள்வி அவர்கள் உள்ளத்தைக் கிழித்தது.

பன்னிரெண்டு மணி அடிக்கும் நேரம்

குகையின் ஆழத்தில் தொங்கியிருந்த பழமையான இரும்பு மணிக்கொடி, தானாக அசைந்து கொண்டிருந்தது. வெளியே வானம் கரும்படிந்தது. மின்னலின் ஒளியில் குகையின் சுவர் முழுவதும் வீரபாண்டியனின் போர்க்காட்சிகள் உயிர்பெற்ற ஓவியம்போல் அசைந்தன.

முதல் மணி அடித்தது — ஒரு பெரும் ஒலியுடன்.

அது அடிக்கும்போதே, குகையின் தரை பிளந்து சிறு எலும்புக் கைப்பிடிகள் வெளியே வந்தன.

இரண்டாவது மணி அடித்தது — கரும்புகை நெருப்புப் போல பறந்தது.

அந்த நிழல்களில் இருந்து, பண்டைய வீரர்களின் ஆவிகள் தோன்றி மூவரையும் சூழ்ந்தன.

ஒவ்வொரு மணியும் அடிக்கும் போதும், குகை மரண நிழல்களால் நிரம்பியது.

அருணின் முடிவு

“நாம் எல்லோரும் ஒன்றாக இரத்தம் சிந்துவோம்,” என்றார் அருண் உறுதியுடன்.

“சாபம் ஒருவரின் உயிரை மட்டுமே விரும்புகிறது என்றால் என்ன செய்வது?” என்று கேட்க, கணேஷின் குரல் நடுங்கியது.

“இது மண்ணின் சாபம், இதை முறியடிக்க ரத்தம் தேவை. ஆனால் அது பலியாக வேண்டியதில்லை. நம்முடைய நம்பிக்கை தான் வித்தியாசத்தை உண்டாக்கும்,” என்று அருண் சொன்னான்.

அவன் வாளின் முனையைத் தனது கரத்தில் வைத்தான். மெதுவாக இரத்தம் சொட்டியது. விஜயும், கணேஷும் அதேபோல் தங்கள் கரங்களையும் வெட்டினர்.

அவர்களின் இரத்தத் துளிகள் வெண்கலப் பீடத்தில் விழ, ஒரு சிவப்பு ஒளி பீடத்தை மூடியது.

சாபம் முறியும் தருணம்

மணிக்கொடி பன்னிரெண்டாவது முறையும் ஒலித்தது. அந்த ஒலியோடு குகை முழுதும் அதிர்ந்தது. வீரபாண்டியனின் ஆவி வேதனையுடன் கத்தினான்.

“என் பாவம் அழிகிறது… என் சாபம் விலகுகிறது…” என்ற அவனது குரல் முழங்கியது.

ஆவியின் உருவம் மெதுவாக வெண்மையான புகையாக கலைந்து வானத்திற்கேறியது.

அந்த நேரத்தில், குகையின் சுவர் கீறல்களும் இரத்தக் கறைகளும் மெல்ல மறைந்து, புனிதமான ஒளி மட்டும் பரவியது. எலும்புக் கைகளும் நிழல் வீரர்களும் காற்றில் கரைந்தன.

விடுதலையின் சுவாசம்

அருண், விஜய், கணேஷ் மூவரும் தரையில் விழுந்தனர். அவர்களின் சோர்வு, பயம் எல்லாம் கலந்த கண்ணீரை அந்த மண் குடித்துக்கொண்டது.

வானத்தில் கருமேகம் கலைந்து நிலவு வெளிப்பட்டது. அந்த நிலவொளி குகையின் வாயிலில் பட்டு, மூவரையும் நிம்மதியுடன் சூழ்ந்தது.

“நம்மோடு இருந்த ஆன்மாக்கள் இப்போது சுதந்திரம் அடைந்திருக்கின்றன,” என்றார் அருண் மெதுவாக.

விஜய் கைகளை இணைத்து குகை வாயிலில் நின்று, அந்த விடுதலைக்கு நன்றி கூறினான்.

தீர்ப்பு

இரவு மணி பன்னிரெண்டு அடித்தவுடன், சாபத்தின் தீர்ப்பு நடந்தது.

அந்த மண் மீண்டும் உயிர்ப்புடன் அமைதியடைந்தது.

வீரபாண்டியனின் பாவம் முடிந்தது.

அருண், விஜய், கணேஷ் மூவரும் இனி சாதாரண மனிதர்கள் இல்லை — வரலாற்றை சாட்சியாகக் கொண்டவர்கள்.

அவர்களின் மனதில் ஒரே ஒரு நினைவு மட்டுமே நின்றது:

“சாபங்கள் இரத்தத்தால் மட்டும் அல்ல, தியாகமும் நம்பிக்கையாலும் முறியும்.”