இரவு மணி பன்னிரெண்டு - 1

 பகுதி – 1 : “மறைந்த சத்தங்கள்”

தஞ்சாவூருக்கு அருகிலுள்ள பழைய கிராமம் ஒன்று – பெயர் "சின்னவயல்". அந்த கிராமத்தில் இருந்த பெரிய மரபுக்கோட்டை பற்றி எல்லோருக்கும் தெரியும். சுமார் மூன்று நூறு வருடங்களுக்கு முன்பு கட்டப்பட்ட அந்தக் கோட்டை இப்போது இடிந்துவிட்டது. கோட்டையின் உள்ளே பாழடைந்த அரண்மனை, கிழிந்த சுவர்கள், பழைய கல் தூண்கள் மட்டும் தான் எஞ்சியிருந்தன.

ஆனால் அந்தக் கோட்டையைப் பற்றிய மக்கள் கதைகள் இன்னும் உயிரோடு இருந்தன. யாரும் அங்கு இரவு பன்னிரெண்டு மணிக்கு பிறகு போகக்கூடாது என்பதே கிராமத்து எச்சரிக்கை. காரணம் – அந்த நேரத்தில் அங்கிருந்து பேய் சத்தங்கள் கேட்கும், சில சமயம் உயிரோடு போனவர்கள் திரும்பவே வரமாட்டார்கள்.

மழை இரவு

அந்த இரவு செப்டம்பர் மாதம். மழை சின்னச் சின்ன துளியாய் பெய்துகொண்டிருந்தது. காற்றின் சத்தம் சுவர்களை ஊடுருவி அடித்தது. கிராமத்தின் ஓரத்தில் இருந்த தேயிலை கடையில் மூன்று இளைஞர்கள் அமர்ந்திருந்தனர்.

• விஜய் – நகரத்தில் இருந்து வேலைக்காக வந்தவர்.

• அருண் – கிராமத்திலேயே பிறந்து வளர்ந்தவர்.

• கணேஷ் – சற்று விளையாட்டுத்தனமாகப் பேசும் தன்மை கொண்டவன்.

“இந்தக் கோட்டை பற்றி நிறையக் கதைகள் கேட்கிறேன். உண்மையிலேயே அங்கே பேய் இருக்கா?” என்று விஜய் கேள்வி கேட்டார்.

அருண் சிரித்தான். “இங்க எல்லாரும் அதைத்தான் சொல்லுவாங்க. நான் போயிருக்கேனே. பகலில் போனா ஒன்றும் நடக்காது. ஆனா பன்னிரெண்டு மணிக்குப் பிறகு… அந்த நேரத்துல எதோ கேட்கும் போலிருக்கு.”

கணேஷ் கிண்டலாகச் சொன்னான்: “ஏதோ காற்றின் சத்தம் இருக்கும். அதையே பேய் சத்தம் மாதிரி சொல்றாங்க. நம்ம மூவரும் போய் பார்த்துடலாமே!”

அந்தச் சொல்லு விஜய்க்கு சவாலாகத் தோன்றியது. “சரி! இன்றிராத்திரி பன்னிரெண்டு மணிக்கு போய் பார்ப்போம். உண்மையிலேயே எதுவும் நடக்கிறதா எனக்குத் தெரிஞ்சிக்கணும்.”

அருண் சற்றுக் குழம்பினான். “அப்படி ஆபத்து பண்ணாதேடா… ஆனா நீங்க வற்புறுத்தினா, நான் கூட வரேன்.”

கோட்டைக்குள் நுழைவு

அந்த இரவு. நேரம் பன்னிரெண்டு மணி நெருங்கியது. மூவரும் மின்னல் விளக்குகளை எடுத்து, மழையால் சற்று பசைபோலிய பாதையைத் தாண்டி அந்தக் கோட்டைக்குள் நுழைந்தார்கள்.

கோட்டையின் வாசல் முன்பு பெரிய இரும்புக் கதவு சாய்ந்து விழுந்திருந்தது. அங்கு எப்போதோ எரிந்த தீக்குச்சிகள், உடைந்த மதுக் குடுவைகள் கிடந்தன. அவர்கள் காலடி சத்தம் கோட்டையின் வெறிச்சோடிக் கூடங்களில் எதிரொலித்தது.

விஜய் ஆர்வமாகச் சொன்னான்: “இங்க பார்த்தா வரலாறு முழுக்க உயிரோடே இருக்கிறது போல இருக்கு.”

அருண் மெதுவாகக் கிசுகிசுத்தான்: “அது வரலாறு மட்டும் இல்ல. சாபமும் இருக்கு. இந்தக் கோட்டையை கட்டிய ராஜா ஒருவன் தான் கொலை செய்யப்பட்டான். அவன் ஆன்மா இன்னும் அலைந்து திரிகிறது என்கிறார்கள்.”

அவர்கள் அடுத்த சுவற்றைக் கடந்து செல்லும்போது, திடீரென்று ஒரு குளிர்ந்த காற்று அடித்தது. அந்தக் காற்றோடு ஒரு பெண்குரல் தூரத்தில் ஒலித்தது. மூவரும் உடனே நின்றுவிட்டனர்.

“நீங்களும் கேட்டீங்களா?” – விஜயின் குரல் நடுங்கியது.

“ஆமாம்…” – கணேஷ் தலைஅசைத்தான். “ஆனா இது எங்கிருந்து வருகிறது?”

பாழடைந்த மண்டபம்

அவர்கள் சத்தம் கேட்ட திசையை நோக்கிப் போனார்கள். அங்கே ஒரு பாழடைந்த மண்டபம் இருந்தது. தரையில் பச்சை பாசி, கல்லின் மேல் சிதறிய சிவப்பு நிறப் புள்ளிகள் – யாருக்குமே புரியவில்லை அது ரத்தமா பழைய வண்ணமா என்று.

மண்டபத்தின் நடுவே ஒரு பெரிய பித்தளை விளக்கு தொங்கியிருந்தது. அது ஏற்கனவே கரிந்துவிட்டது. ஆனால் அவர்கள் அருகே சென்றவுடன் – விளக்கு தானாக ஒளிரத் தொடங்கியது!

மூவரும் அதிர்ச்சியடைந்தார்கள். கணேஷ் சிரிக்க முயன்றான், ஆனால் அவன் குரலில் பயம் வெளிப்பட்டது: “ஏதோ காற்று காரணம்தான் இருக்குமோ…”

அந்த நேரத்தில் – பாதையிலிருந்து ஓர் அடிச்சத்தம் வந்தது. மெதுவாக, யாரோ பெரிய சவுக்குச் சட்டை அணிந்து நடப்பது போல. அந்த சத்தம் அருகருகே வந்துகொண்டே இருந்தது.

நிழல்

மின்னல் விளக்கை நீட்டி பார்த்தபோது, சுவரின் மீது ஒரு பெண்ணின் நிழல் தெரிந்தது. நீண்ட தலைமுடி, கையில் வெற்றிலை பாகு வைத்திருந்தாள் போல. ஆனால் அங்கு ஒருவரும் இல்லை – நிழல் மட்டும்!

அருண் முகம் வெளிறியது. “நான் சொன்னேனே! இங்க யாராவது இருக்கிறது…”

விஜய் தைரியம் காட்டிக் கொண்டான். “அது நிழல் மட்டும் தான். நம்மள பயமுறுத்துற மாதிரி தெரியுது. ஆனா உண்மையைக் கண்டுபிடிக்கணும்.”

அவர்கள் மூவரும் நிழலைத் தொடர்ந்து அந்த மண்டபத்தின் பின் செல்ல, அங்கு ஒரு சிறிய கதவு இருந்தது. அந்தக் கதவு சற்று திறந்திருந்தது. கதவுக்குள் இருந்து மெதுவான பாடல் குரல் வந்தது – பழைய பாட்டுப் போல.

மர்ம அறை

அவர்கள் கதவைத் தள்ளி உள்ளே சென்றார்கள். அது ஒரு அடுக்குமாடி அறை போலிருந்தது. சுவரில் பழைய ஓவியங்கள். சில ஓவியங்களில் பெண்களின் முகம் கீறியபடி அழிக்கப்பட்டிருந்தது. தரையில் சிதைந்த கண்ணாடி.

அந்த அறையின் நடுவே ஒரு பெண் உருவம் அமர்ந்திருந்தது. அவள் முகம் வெளிறியிருந்தது. கண்கள் வெறுமனே ஒளிர்ந்தன. அவள் தலையை மெதுவாகத் திருப்பினாள்.

மூவரும் திடுக்கிட்டனர்.

“யார் நீங்க?” என்று விஜய் குரல் குலைந்து கேட்டான்.

அவள் சிரித்தாள். அந்தச் சிரிப்பு குளிர்ந்த காற்றைப் போல எலும்பு வரை ஊடுருவியது.

“இங்க வந்துட்டீங்களா…? பன்னிரெண்டு மணிக்கு பிறகு யாரும் இந்த அறைக்குள் வரக் கூடாது. ஆனா நீங்க மூணு பேரும் என் விருந்தினர்கள்…”

மூவரும் பின்வாங்கத் தொடங்கினர். ஆனால் கதவு தானாக மூடப்பட்டு பூட்டிக் கொண்டது.

அந்த பெண் மெதுவாக எழுந்து, அவர்களை நோக்கி நடந்தாள். அவள் கண்களில் தீப்பொறி போல ஒளி மின்னியது.

“நான் எத்தனை நூற்றாண்டாக காத்திருக்கிறேன் தெரியுமா? என் கதை இன்னும் முடிவடையவில்லை… உங்களை மூவரையும் பார்த்த பிறகு தான் அது நிறைவேறும்.”

மூவரும் அங்கே பயத்தில் உறைந்து நின்றனர். அந்த நேரத்தில் மணி ஒலித்தது – பன்னிரெண்டு மணி…